Γράμμα του Καμύ στο δάσκαλό του

Ό Καμύ δέν είχε καν κλείσει το πρώτο του έτος όταν η οικογένειά του έμαθε οτι ο πατέρας του έπεσε στο πεδίο της μάχης στον Ά Παγκόσμιο. Αυτός και ο αδελφός του ανατράφηκαν απο την αναλφάβητη και σχεδόν κωφή μητέρα τους και τη δεσποτική γιαγιά τους, δίχως μεγάλες προοπτικές για το μέλλον.

Ώς απόδειξη για το τί μπορεί να συμβεί όταν η εκπαίδευση πραγματώνει την ύψιστη δυνατότητά της να εξευγενίζει το ανθρώπινο πνεύμα, ένας δάσκαλος ονόματι Louis Germain αναγνώρισε στο νεαρό Άλμπερτ κάτι ιδιαίτερο και ανέλαβε να τον διαπαιδαγωγήσει. Κάτω απ το φτερό αυτού του δασκάλου ο μικρός ξεπέρασε τους φραγμούς που του είχε θέσει η ζωή και άρχισε να δουλεύει τη σκέψη του.

30 χρόνια αργότερα, ο Καμύ έγινε ο δεύτερος νεότερος αποδέκτης του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για την 'οξυδερκή ειλικρίνεια' του έργου του που 'φωτίζει τα προβληματα της ανθρώπινης συνείδησης'. Στις 19 Νοεμβρίου 1957, λίγες μέρες μόνο μετά την απονομή, ο Καμύ έγραψε το ακόλουθο γράμμα στο δάσκαλό του

19 Νοεμβρίου, 1957
Αγαπητέ κ. Germain,
Άφησα το θόρυβο γύρω μου να καταλαγιάσει λίγο, πριν σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Mόλις μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη τιμή που ούτε περίμενα, ούτε επεδίωξα.
Σάν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη μετά τη μητέρα μου ήσασταν εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς το χέρι που στοργικά απλώσατε στο φτωχό παιδί που ήμουν τότε, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Δεν με ενδιαφέρουν πολύ τέτοιες τιμές. Μου δίνεται όμως τουλάχιστον η ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και εξακολουθείτε να είστε για μένα, και να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειές σας, το γενναιόδωρο απο καρδίας έργο σας, εξακολουθούν να ζουν σε έναν από τα μικρά σχολιαρόπαιδά σας που παρά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να είναι ευγνώμων μαθητής σας.
Σας αγκαλιάζω με όλη την καρδιά μου,
Albert Camus