Thursday 17 September 2009

Βιβλιοκριτική σχολικού βιβλίου

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι Ελλάδα. Θάλασσα, ήλιος, φαγητό πλούσιο σε θερμίδες και τηλεόραση που δέ βλέπεται. Αντε, για να φανώ αντικειμενικότερος, να εξαιρέσω τα κρατικά κανάλια και κομματάκι το ΣΚΑΪ - αν και η ελληνοφωνητική απόδοση εγγλέζικων λέξεων/ονομάτων ανέκαθεν με ξύνιζε, σά να στραβοκατάπιε στρουθοκάμηλος. Εν πάσει περιπτώσει, ξεφεύγω απ'το θέμα (και αγαπητέ αναγνώστη, προειδοποιείσαι, θα πρέπει να υπομείνεις μαζοχιστικά τον παρενθετικό μου λόγο)...

Ως συνήθως, κάθε φορά που επισκέπτομαι το σπίτι των γονιών μου συμβαίνουν τα εξής περίεργα (μερικά εκ των οποίων, εικάζω, πρέπει να είναι κοινή γνώση των Ελλήνων εν αποδημία - και όχι μόνο)
α) Στο όνομά μου, προστίθεται συχνά το υποκοριστικό "-άκης" και, συνεπώς, θέλοντας και μή, ταξιδεύω στο χρόνο τουλάχιστον μιάμιση δεκαετία πίσω. Τα πτυχία και διδακτορικά εξανεμίζονται και με πιάνει άγχος άν ξέρω το μάθημα αύριο για το σχολείο. (όχι, δε το ξέρω)
β)Πέφτουν βροχή τα τηλέφωνα απο συγγενείς και φίλους που όλοι -βέβαια- θέλουν να με δούν πρίν φύγω, πράγμα φύση αδύνατον καθώς έχω 10 μέρες διακοπές και για να τους δώ όλους θέλω τουλάχιστον ένα μήνα και βάλε. Φυσικά, αν δε τους δείς παρεξηγούνται. Πράγμα το οποίο ανέκαθεν με κάνει να μηρυκάζω τη σκέψη να καταφτάσω incognito...
(Εν πάσει περιπτώσει, κάπου εδώ είμαι σίγουρος οτι ελλοχεύει μία παραβίαση κάποιας βασικής αρχής της Φυσικής αλλά ακόμα το δουλεύω... μπάς και χτυπήσω καμμιά δημοσίευση στο Nature)
γ)Πάω κατ'ευθείαν στη βιβλιοθήκη. Ναί, δέ ξέρω. Γενετικό είναι; Κάτι σαν αλυσιδωτή αντίδραση γίνεται. Ανοίγω την πόρτα και "τσούπ", αντιστέκομαι για μερικά δέκατα, και υποκύπτω λαχανιασμένος και καταϊδρωμένος. (Αυτό το τελευταίο μάλλον είναι γιατί είμαι στον πέμπτο όροφο και συνήθως παίρνω τις σκάλες, τρομάρα μου, αλλά ακούγεται πιό δραματικό σάν να πρόκειται για τη "δίψα της γνώσης"). Το λοιπόν, ανακεφαλαιώνοντας: Πόρτα -> βιβλιοθήκη.

Αυτό το τελευταίο είναι στο οποίο θέλω να αναφερθώ, παρά την ανούσια πλήν διασκεδαστική (χά!χα! γελάσατε) μακρυγορία της εισαγωγής . Το λοιπόν, η βιβλιοθήκη έχει ράφια (ώχ!) και συρτάρια (αμάν!). Σημειωτέον οτι ΔΕΝ έχει αλεξικέραυνο, δέ λειτουργεί ως πλυντήριο και δέ φτιάχνει φραπέδες. Και προσπερνόντας, δίχως να δώσουμε πολύ σημασία, αυτό το σουρεαλιστικό ιντερλούδιο, προχωράμε στο καυτό θέμα μας.

Για να μή το κουράσω άλλο, ξεφυλλίζοντας διάφορα βιβλία, ξεφούρνισα και κάποια παλιά σχολικά. Αλγεβρα, ανάλυση, κάτι αρχαία ελληνικά της πρώτης και δευτέρας λυκείου (όλα γεμάτα με βιαστικά σκίτσα και εφηβικές ποιητικές απόπειρες, αναμφισβήτητα -αλλα γαργαλιστικά- εξαμβλωματικές) και, μεταξύ άλλων, και το βιβλίο στο οποίο πρόκειται να αναφερθώ: "Χριστιανισμός και Θρησκεύματα" των Α. Καριωτόγλου, Α. Κεσόπουλου, Π. Παπαευαγγέλου, Γ. Τσάνανα (απίθανο επίθετο;) - βιβλίο της Β' Λυκείου, Γ΄έκδοση 1991. (Σημειώσατε την ημερομηνία έκδοσης. Θα αναφερθώ σχετικά παρακάτω) . Εδώ αρχίζει ο τζερτζελές, η μάλλον όχι ακόμα, γιατί δεν εξήγησα πώς έτυχε να το ξεφυλλίσω μετά απο 18 χρόνια...

Σήμερα, γυρίζοντας απο την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, η παραφορτωμένη σακούλα που κουβαλούσα κυωφορούσε δυσβάσταχτα το "Η περι Θεού αυταπάτη" (εκδόσεις Κάτοπτρο) του Richard Dawkins που προοριζόταν ώς δώρο για τη μητέρα μου (ναι, είμαι διαβολικός γιός). Ανεξάρτητα απο τις απόψεις κανενός για το ζήτημα της ύπαρξης Θεού η όχι και τη θρησκεία, Χριστιανισμός η μή (πράγματα τα οποία προσωπικά με απασχολούν απο λίγο μέχρι καθόλου - εξ' ού και το ενδιαφέρον μου για το συγκεκριμένο σύγγραμμα είναι περιορισμένης εμβέλειας), το βιβλίο του Dawkins αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα για όσους τους ιντριγκάρει το θέμα. Υπο αυτές τις συνθήκες λοιπόν αναδύθηκε μέσα μου η περιέργεια και επιθυμία να επισκευτώ και πάλι τις σελίδες του βιβλίου της Β' Λυκείου που διδάχτηκα στο σχολείο.

Γενικά δέ με εξέπληξε τόσο πολύ η Ορθόδοξη Χριστιανική προπαγάνδα, προφανής σε όλο το βιβλίο, καθώς είναι ήπιας μορφής (δέ παύω να το θεωρώ κακόγουστο και ενοχλητικό). Τα ερωτήματα που θέτει στην εισαγωγή είναι σοβαρά και έχουν φέρει ατελείωτους πονοκεφάλους σε φιλόσοφους, επιστήμονες, έφηβους και θεολόγους ανα τους αιώνες. Το βιβλίο αναφέρεται συγκεκριμένα στους Immanuel Kant, και όταν προσπαθεί να προσεγγίσει - ειλικρινά αλλα άτσαλα- το "φαινόμενο της αθεϊας" (σά να λέμε "γρίπη των χοίρων"), αφού αφιερώσει μια γραμμή για τον Σωκράτη (ασ΄τον αυτόν, είναι δικός μας, δε κάνει να τον "θάψουμε") κάνει μιά εισαγωγή στον Ludwig Feuerbach, περνάει στον Karl Marx , αποπειράται να προσεγγίσει (και δέν ακουμπάει) τον (κατά τη γνώμη μου) τεράστιο Friedrich Nietzsche, και τελειώνει με τον (πλέον ξεπέρασμένο αλλά ουσιαστικά πατέρα της μοντέρνας ψυχολογίας) Sigmund Freud. Συνοψίζει δηλαδή ορισμένους απ΄ τους μεγαλύτερους αστέρες της διανόησης στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας σε 12 σελίδες. Αξιέπαινο πόνημα βέβαια (πολλάκις καταδικασμένο δε στο προπαγανδιστικό στύλ προσέγγισης - θα το εξηγήσω αυτό παρακάτω) καθώς και μόνο η βιβλιογραφία των μισών εκ των προαναφερθέντων άνετα γεμίζει μια μικρή βιβλιοθήκη. Για να μήν αναφέρθούμε κάν στο πόσες βιβλιοθήκες γεμίζουν οι αναλύσεις και οι επηρροές των έργων τους. Αναφέρω ενδεικτικά ένα απόσπασμα απ το βιβλίο της Β΄Λυκείου (τα σχόλιά μου σε πορτοκαλί):
Γράφοντας για τον Feuerbach λένε
"Η κεντρική του θέση οτι η έννοια του Θεού και η σχέση μαζί του, δηλ. η θρησκεία, ειναι έκφραση και προβολή των επιθυμιών και τάσεων του ανθρώπου, απέναντι στις οποίες δεν υπάρχει κανένας Θεός, καμμιά θεία πραγματικότητα, δεν ευσταθεί (ακολουθεί το ακράδαντο επιχείρημά τους). Το να υπάρχουν μέσα του επιθυμίες και τάσεις τις οποίες εκφράζει προς τα έξω και με τις οποίες θρησκεύει είναι κάτι το φυσιολογικότατο στον άνθρωπο (αυτό υποτίθεται οτι το δεχόμαστε εξ ορισμού, ασ' το δεχτούμε για να ακολουθήσουμε το συλλογισμό τους) που όμως ούτε την ύπαρξη ούτε την ανυπαρξία του Θεού αποδυκνύει. Με ποιά λογική αποκλείεται να υπάρχει αληθινά μια θεία πραγματικότητα, την οποία ο άνθρωπος επιθυμεί και προς την οποία στρέφεται και ανα-φέρεται; Κάποιος ή κάποιοι θέλουν και επιθυμούν να μήν υπάρχει Θεός. Με βάση τη λογική του Φώυερμπαχ, γιατί δε θα μπορούσε η μή ύπαρξη και παρουσία του Θεού, δηλ. η αθεϊα, να είναι απλώς και μόνο η προβολή αυτής της θέλησης και επιθυμίας τους (χα! στη φέραμε Φώυερμπαχ! τράβα τώρα να κλάψεις στη μαξιλάρα σου) ;
Με στοιχειώδη λοιπόν λογική (τώρα είμαστε και οι πρώτοι! καταρρίψαμε όλο το φιλοσοφικό έργο του Φώυερμπαχ σε μιά παράγραφο) το σχήμα του Φώυερμπαχ:<<επιθυμίες και τάσεις -> προβολή τους -> Θεός και θρησκεία>> δέ φαίνεται να είναι τίποτα περισσότερο απο ένας ισχυρισμός χωρίς αποδεικτική ισχύ για τη στήριξη της αθεϊας.
Ας εξαιρέσουμε για λίγο το γεγονός οτι όντως υπάρχουν ορισμένοι ενδιαφέροντες ισχυρισμοί για την ύπαρξη μιάς "θεικής", ή όπως θές πές το, δύναμης (οι οποίοι σπάνια ακούγονται) και ας ψάξουμε να βρούμε το πρόβλημα συλλογισμού στο προηγούμενο κείμενο. Η αδυναμία του είναι προφανής άν κάνουμε την εξής αλλαγή στο κείμενο: όπου λέει "Θεός" ή "θρησκεία" αντικαθιστούμε "Αϊ Βασίλης" και "Χριστούγεννα". Με λίγα λόγια, οι συγγραφείς τότε καταφέρνουν να αποδείξουν οτι είναι εξίσου πιθανό να υπάρχει ή να μήν υπάρχει ο Αϊ Βασίλης...
Τρία πουλάκια κάθονταν και παίζανε μπαρμπούτι. Κι αυτά τα διδασκόμασταν και έπρεπε να τα μάθουμε στο Λύκειο. Αλλα το καλύτερο δέν ήρθε ακόμα!

Προσπερνάω το πενιχρό μέρος του βιβλίου που αναφέρεται συνοπτικά στις άλλες θρησκείες, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος του που αναφέρεται στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, και αναφέρω μόνο οτι αν θές (και είναι θεμιτό) να κάνεις συγκριτική ανάλυση θρησκειών, τουλάχιστο κάν΄ το σωστά.

Και πάμε τώρα, μοναδικέ αναγνώστη μου (να σε λέω Μήτσο τώρα που γνωριστήκαμε;), σε ένα θέμα κοντά στην καρδιά μου (απ' την πλευρά της σπλήνας). Το βιβλίο αναφέρεται επιστημονικά (μ'αεροπλάαααααναααα καιιιι βαπόοοοριααααα) , η τουλάχιστον προσπαθεί σά κουτσή, στραβή λεχώνα χήνα που μαθαίνει να παίζει ακορντεόν, στις τελευταίες ανακαλύψεις της Αστρονομίας στον τομέα της κοσμολογίας (αρχή του σύμπαντος κ.τ.λ. - αντιπαθώ τον όρο "δημιουργία" λόγω των συνειρμών που ακολουθούν τον όρο).

Γράφουν λοιπόν οι συγγραφείς (τα σχόλια με πορτοκαλί είναι δικά μου):
Σήμερα οι επικρατέστερες θεωρίες για τη δημιουργία του κόσμου είναι δύο: <<της μεγάλης έκρηξης>> και του <<παλλόμενου σύμπαντος>>.(Αναφέραμε ήδη ότι το σχολικό βιβλίο εκδόθηκε το '91. Η θεωρία της μεγάλης έκρηξης έπαψε να είναι θεωρία το 1964 όταν οι Penzias και Wilson ανακάλυψαν τυχαία την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου που αποτελεί, ουσιαστικά, τον απόηχο της μεγάλης έκρηξης. Για αυτή τους την ανακάλυψη δικαιωματικά μοιράστηκαν το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1978. Αρα οι συγγραφείς του βιβλίου ή δε ξέρουν τι τους γίνεται, ή δε καταλαβαίνουν, ή είναι ανενημέρωτοι ή λένε ψέματα (και ποιός τα ελέγχει τα βιβλία που διδάσκουμε τα παιδιά μας για λάθη;).
Η δεύτερη θεωρία που αναφέρουν έχει πλέον σχεδόν μηδενικό επιστημονικό κύρος. Προς τιμήν τουλάχιστον των συγγραφέων, αναφέρουν τις επιμέρους ηλικίες του σύμπαντος και της Γής όπως τις έχουν υπολογίσει οι αστρονόμοι, δηλαδή περίπου 12-15 δισεκατομμύρια χρόνια για το πρώτο και 4.5 δισεκατομμύρια χρόνια για τη δεύτερη (κάποια στιγμή θα γράψω σε γενικές γραμμές πως κάνουμε τους υπολογισμούς). Καταλήγουν δε οι συγγραφείς στο (να τραβάς τα μαλλιά σου) προσβλητικά ανενημέρωτο και εγκληματικά ανεύθυνο- όταν πρόκειται να το διδάξεις σε χιλιάδες ελληνόπουλα- συμπέρασμα (τα bold δικά μου):

...μπορούμε σίγουρα να πούμε οτι τα προβλήματα της δημιουργίας του κόσμου δεν έχουν ακόμα διαφωτιστεί ικανοποιητικά απο την επιστήμη, γι΄αυτό και διατυπώνονται συνεχώς νέες θεωρίες, συχνά αντίθετες μεταξύ τους (ποιές είναι αυτές, δέν αναφέρουν). Η χριστιανική μας θρησκεία δίνει με τη θεόπνευστη Αγία Γραφή μια δική της ερμηνεία του προβλήματος (χωρίς επιστημονικές βλέψεις (μας έχωσε και μπηχτή ο τσαχπίνης)). Για τους πιστούς χριστιανούς, φυσικά, που δέχονται τη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, δεν υπαρχει πρόβλημα αλήθειας αλλα μόνο πρόβλημα σωστής ερμηνείας της (δηλαδή ψέματα, πίστευε και μη ερεύνα).
Να υπενθυμίσω οτι η ανακάλυψη έγινε το '64 (αναγνωρισμένη και διεθνώς, πώς να το κάνουμε, με ένα Νομπελάκι) ενώ το βιβλίο εκδόθηκε το ΄91! Κι απ΄ότι μου λέει η ξαδέλφη μου, που μόλις τέλειωσε το Λύκειο, αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο ακόμα διδάσκεται!

Άλλο δείγμα της άγνοιάς τους:
Μπορεί βέβαια οι υλιστές (μπηχτή) επιστήμονες να επιμένουν οτι ο κόσμος δημιουργήθηκε τυχαία μόνος του. Αλλα δε μας εξηγούν πως βρέθηκε η πρώτη ύλη (τα 106 απλά φυσικά στοιχεία που συνθέτουν όλες τις μορφές ύλης). Μήπως και αυτά δημιουργηθηκαν τυχαία απ' το τίποτα;
Η θεωρία της μεγάλης έκρηξης το εξηγεί απλά και όμορφα (εν τάχει, τα βαρέα στοιχεία δημιουργούνται στο κέντρο των αστέρων). Όπως επίσης και το βιβλίο αστρονομίας της Β΄Λυκείου, καθώς και τα βιβλία Φυσικής και Χημείας της Γ΄Λυκείου. Αλλά ίσως οι συγγραφείς να μή πέρασαν τάξη (ποντάρω μπισκότο πτι-μπερ οτι κόπηκαν στην αστρονομία). Εν πάσει περιπτώσει, θα μπορούσαν βέβαια οι αξιότιμοι κύριοι συγγραφείς να ρωτήσουν οποιοδήποτε φυσικό η χημικό να τους το εξηγήσει. Δεν ήξεραν, δέ ρώταγαν...δέ ρώταγαν, δέν έμαθαν...


Και μεταδίδουμε την άγνοιά μας στις επόμενες γενεές.
Αντε και του χρόνου!

Monday 14 September 2009

Despite the worst global recession in decades, executive pay keeps rising


source: The Guardian

Executives at Britain's top companies saw their basic salaries leap 10% last year, despite the onset of the worst global recession in decades, in which their companies lost almost a third of their value amid a record decline in the FTSE.

The Guardian's annual survey of boardroom pay reveals that the full- and part-time directors of the FTSE 100, the premier league of British business, shared between them more than £1bn.

Bonus payouts were lower, but the basic salary hikes were more than three times the 3.1% average pay rise for ordinary workers in the private sector. The big rise in directors' basic pay – more than double the rate of inflation last year – came as many of their companies were imposing pay freezes on staff and starting huge redundancy programmes to slash costs.

The Guardian data also shows that a coterie of elite bosses at the helm of multinational corporations are seeing their overall pay packets soar ever higher. The 10 most highly paid executives earned a combined £170m last year – up from £140m in 2007. Five years ago, the top 10 banked some £70m.

The Liberal Democrat Treasury spokesman, Vince Cable, said: "The Guardian's analysis shows the breathtaking cynicism involved in a lot of executive pay deals, which are unrelated to either personal or corporate performance and involve people who are very well off helping themselves to larger salaries when private sector wages in many companies are being cut."

The stealth increases in basic pay took much of the sting out of falls in bonuses tied to the performances of their companies. Overall pay for directors of FTSE companies, including bonuses, fell by an average of 5%.

The average chief executive of a blue-chip company now earns a basic salary of £791,000. However, adding bonus payments, share awards and the value of perks ranging from cars and drivers to school fees and dental work, the average pay package rises dramatically. Nearly a quarter of FTSE chief executives received total 2008 pay packages in excess of £5m, and 22 directors now have basic salaries of more than £1m.

The survey is likely to spark renewed calls for shareholders to take a tougher line to control boardroom pay. Earlier this year, City minister Lord Myners accused shareholders of behaving like "absentee landlords".

In the wake of the banking crisis, there has been a wave of shareholder revolts over directors' remuneration. But even if investors vote against over-generous boardroom payouts, companies are not obliged to take their views into account.

Some of the City's biggest and most influential shareholders are also part of the problem – their bosses are among those raking in multimillion-pound salaries. Michael McLintock, a director of Prudential and the boss of its investment arm, which holds big stakes in thousands of companies, was last year paid £6.6m – putting him among the 25 best-paid bosses in the UK.

Brendan Barber, general secretary of the TUC, said: "The recession has done nothing to stop the gap between top directors and the rest of their staff getting wider every year.

"It is even more offensive when the Institute of Directors has called for spending cuts that would hit pensioners, the poor and low-paid public sector staff. We've already had the 1980s-style recession, it looks depressingly like we are going back to 1980s greed-is-good politics, too."

The highest paid boss last year was Bart Becht, the chief executive of Reckitt Benckiser, whose brands include Harpic, Veet and Strepsils. He was rewarded with £36.8m in pay, bonuses, perks and share incentive schemes. Becht, 53, has been a regular feature in the upper echelons of the annual survey for several years, earning more than £80m during the last three years.

The highest paid woman was Cynthia Carroll, the head of the mining giant Anglo American. The vast multinational also owns a big stake in the De Beers diamond business. Carroll, a 52-year-old American, earned a basic salary of more than £1m last year, but benefits, bonus payments and share awards took her total payout to nearly £4m. She was also paid another £93,000 sitting on the board of BP.

The glass ceiling, however, appears to be almost entirely intact. Just one in 15 boardroom seats are occupied by women – and most of those are non-executive, part-time directors. Only 22 women hold full-time executive director positions, involved in the day-to-day running of the business.

The best-paid boardroom last year was that of Tullow Oil, a London-based oil exploration business, where 11 directors picked up a total of £59m. Most of their gains came from share options, as they cashed in on a share price that had soared along with the oil price. The directors made much more from their cheap share handouts than the rest of the 470-strong workforce were paid in the year.

Despite the credit crunch, the best-paid employees are still those working for City-based firms. The average pay at money broker ICAP, which employs 4,330 staff, was more than £200,000. Hedge fund group Man had the second best-paid staff. Its 1,776 employees were paid a total of £353m in 2008 – an average £198,000 each. Five years ago the Guardian survey showed that the average salary at Man was £100,000. The chief executives of those two companies also feature among the highest-paid FTSE 100 chiefs. Man boss Stanley Fink, who has now stepped down, received £15m last year, while ICAP's Michael Spencer received nearly £7m.

At the other end of the spectrum, the worst-paid staff are those working in the retail and leisure sectors and for mining companies.

Chinese Translation - M. Ward

Thursday 3 September 2009

UK Pay Scales: How earnings compare (2008 data)

1. £0 to £10,000:
Cleaners, hairdressers, some agricultural labourers, people on benefits, fast food restaurant staff, school cooks, fine artists, holiday representatives, swimming pool attendants, broadcasting/film runners.

2. £10,001 to £20,000:
Manual workers, sewer cleaners, call centre staff, mortuary assistants, farmers, electronic assembly line workers, nursery and care workers, imams, Army privates, bus drivers, checkout staff, landscape designers, fishermen, charity fundraisers, junior civil servants, local government administrators, soil scientists, florists, counsellors, air cabin crew, miners

3. £20,001 to £30,000:
Junior MI5 officers, rabbis, vicars, social workers, NHS nurses, naval cooks, electricians, carpenters, binmen, international aid workers, health service managers, media buyers, plant breeders, textile designers, museum administrators, lorry drivers, map makers, journalists.

4. £30,001 to £40,000:
Newly qualified RAF pilots, London Tube drivers, some television presenters, London police officers, pole dancers, sandwich shop managers, bishops, London cab drivers, vets, paramedics, architects, diplomats, timber merchants, trading standards officers, zookeepers, probation officers, opticians, literary agents, immigration officers.

5. £40,001 to £50,000:
Air traffic controllers, solicitors, RAF Flight Lieutenants, theatre managers, office managers, foresters, engineers, TV producers.

6. £50,001 to £75,000:
Marketing and senior managers, senior police officers, commercial airline pilots, Royal Navy captains, education administrators, top PAs, fashion designers, town planners, MPs, senior social workers, tax inspectors, medical sales representatives.

7. £75,001 to £100,000:
Senior managers, senior civil servants, Army brigadiers, secondary school heads, celebrity stylists, some plumbers, advertising executives, senior PRs, distribution managers, accountants.

8. £100,001 to £500,000:
GPs, High Court judges, Prime Minister, business whizzkids, Cabinet ministers, Chief of Defence Staff, Commissioner of the Metropolitan Police, chief executives, senior company secretaries, NHS chief executives, private psychotherapists, financial advisers, quarry managers.

9. £500,001 to £1,000,000:
Director General of the BBC, heads of larger companies, including the managing director of Arsenal, and the chief executive of Sainsbury's (Justin King).

10. Over £1,000,000:
Chief executives of the UK's biggest firms, celebrities, footballers, bestselling authors, football managers, senior solicitors, investment bankers.

(see a detailed breakdown of salaries)

And here are the Tax scales in the UK (again based on 2008 data):

Starting Rate 10% 0 - 2,230

Basic Rate 22% 2,231 - 34,600

Higher Rate 40% Over 34,600







Tuesday 1 September 2009

Disney buys Marvel comics

The Walt Disney empire is to buy the superheroes stable Marvel Entertainment for $4bn (£2.5bn) in a star-studded Hollywood deal that unites family names such as Mickey Mouse with lucrative characters including Spider-Man, the Incredible Hulk and the X-Men.

Disney hopes to put Marvel's 5,000 characters to work on its television channels and in video games, theme parks and movies. The agreed takeover is for a mixture of cash and stock, with Disney shares accounting for roughly 40% of the buyout price.

One wonders what the future holds.